ناله‌های کنار سنگر (طلبه شهیدعباسعلی کوچکی)

دشمن با خمپاره و توپ‌هایش خاکریز‌ها را به شدت زیر آتش گرفته بود. یک لحظه صدای سوت خمپاره و یا انفجار توپ قطع نمی‌شد. از سوی دیگر نیروهای اطلاعات عملیات عراق، برای شناسایی از تاریکی شب استفاده کرده، قصد نفوذ در خطوط دفاعی ایران را داشتند. باید کاملاً آماده و هوشیار می‌بودیم. کاملاً‌ حواسمان جمع بود تا جلوی هرگونه نفوذ و یا حمله‌ی دشمن را بگیریم.
ناگهان صدای مشکوکی توجه ما را جلب کرد. صدا از گوشه‌ی سنگر می‌آمد. آماده‌ی دفاع شدیم. ولی انگار صدای غمگین، همراه با آه و ناله بود. با احتیاط به طرف صدا رفتیم. مثل این‌که کسی در سجده بود و مشغول مناجات و گریه و دعا. دقت کردیم. صدا آشنا بود. او عباس‌علی بود.

فرازهایی از وصیت نامه طلبه شهید عباس‌علی کوچکی

«... چه فیضی از این بالاتر که در چنین عصری، در رکاب رهبر مستضعفین جهان به درجه‌ی شهادت نایل شویم که مانند شهادت در رکاب پیامبر صلوات‌الله علیه و حسین علیه‌السلام است.»
این سرباز کوچک امام زمان در پیام خویش به ما اینگونه خطاب می‌کند:
«... سوگند به خون سرخ شهیدان، سکوت و بی‌تفاوتی در پیش‌گاه این همه ایثار، بی‌انصافی است... تاریخ، فردا این این بی‌تفاوتی‌ها و کم‌کاری‌ها را نخواهد بخشید... همیشه در خط امام باشید و این افتخاری ابدی است.
عباس‌علی در چهارمین نامه‌اش خطاب به خانواده نوشته بود:
« امیدوارم که مرگ همه‌مان در راه خدا باشد. اگر ناراحتی در زندگی پیش می‌آید ناراحت نباشید، صبر داشته باشید، خدا با صابرین است. همیشه مهر و محبت همدیگر را در دل داشته باشید.».